Een tijdje terug trok ik de voordeur van mijn appartement in Rotterdam achter mij dicht en stapte ik in mijn kleine blauwe Peugeot 107 voor ‘een paar weken’ roadtrippen door Portugal. Dat was in 2021, en ondertussen heeft de auto een Portugees nummerbord. Dit zijn mijn belevenissen als Nederlander wonende in de Portugese Algarve.
Vorige week maandag was het Herinneringsdag en hoewel het klinkt als een nationale feestdag, was er weinig lol aan. Mijn vriendin en ik hadden deze dag in het weekend ervoor in het leven geroepen om een lijstje mensen en bedrijven te herinneren dat we nog op een reactie wachten. Als ik één ding geleerd heb in de bijna drie jaar dat ik hier in Portugal woon, is dat je hier meer geduld nodig hebt wanneer het gaat over afspraken maken en dingen voor elkaar krijgen. Als randstedeling, was dat in het begin erg wennen maar ondertussen ben ik redelijk aangepast aan het tempo van dit mooie Zuid Europese land.
Compressor complex
Een van de redenen dat ik de polders voor de praias verruild heb is het klimaat. Na 30 jaar Nederland en een jaar in Finland gewoond te hebben, ben ik er achter gekomen dat het Nederlandse of Scandinavisch klimaat niet aan mij besteed is. Zelfs in de zomer was het zeewater van Helsinki ijskoud en keek ik met grote ogen naar alle spelende kinderen aan de stranden terwijl ze snoekduiken maakten en rondspetterden in het water. Veel verder dan m’n navel kwam ik zelf niet. De met houtkachel gestookte sauna’s, dat is waar je mij kon vinden en is iets dat ik af en toe wel mis van mijn Finland ervaring. Een regenachtige en winderige dag in de Algarve besteed ik dan ook graag in de spa van een hotel in de buurt terwijl de regendruppels langs de ramen stromen. Toch zijn er gelukkig maar weinig van dit soort dagen en ben ik blij dat ik de meeste tijd van het jaar een korte broek en t-shirt aan kan trekken, zelfs in de winter.
Het ‘nadeel’ van het warme klimaat is dat het in de hoogzomer al snel erg warm wordt in m’n autootje. Helaas was de airco afgelopen herfst gesneuveld wegens ‘een lek in de radiator’, aldus de garage. Aangezien ik niet in een stoommaaltijd wilde veranderen, heb ik deze laten vervangen. Kosten: zo’n €250. Nou, vooruit. Eenmaal terug bij de garage om de auto op te halen, zeiden ze dat de compressor óók vervangen moet worden, want deze werkt nog maar op 20% efficiëntie. Geschatte kosten: €400 voor het onderdeel en €150 voor manuren. Hadden ze niet het hele systeem van te voren even kunnen checken en dan een totaal overzicht geven van de te verwachten kosten?
Zoekende online zie ik dat ik zelf een compressor kan bestellen voor €250. Op de vraag of ze díé niet kunnen bestellen, vertellen ze dat ze uitsluitend met één merk werken en dat als ik zelf een onderdeel aanlever, ze geen garantie kunnen bieden. Dat was voor mij geen probleem dus mijn plan was om in de winter op zoek te gaan naar een compressor en deze dan in het voorjaar in te laten bouwen. Na vorige maand een goede deal gescoord te hebben, reed ik met een nieuwe compressor naar de garage met de vraag wanneer ze deze in konden bouwen. Het antwoord: ‘we werken uitsluitend met onderdelen die we zelf kopen, dus we kunnen je helaas niet helpen’. Blijkbaar is hun policy veranderd tussen de herfst en nu, of ze zijn streng toegesproken door de baas. Balen, want zelf inbouwen is met mijn twee linkerhanden echt geen optie.
Bewapend met m’n telefoon speur ik Google Maps af naar andere garages. In de buurt verschijnt een ander adresje welke ik gelijk een bericht stuur. Inbouwen willen ze graag doen. Kosten: €50! Bingo. Echter zitten ze middenin een verbouwing, dus of ik over twee weken een appje kan sturen om een afspraak in te plannen. Prima. Ondertussen zijn we vier weken verder en twee berichten later zonder enige reactie. En zodoende was het op Herinneringsdag tijd om ze te bellen. ‘De verbouwing is iets uitgelopen, we hopen in de tweede week van mei open te gaan’. De compressor blijft voorlopig nog even in de kofferbak liggen.
Beestenboel
Het tweede nummer op ons bellijstje is de ongediertebestrijding, aangezien er al maanden een snelweg door de tuin loopt van rode mieren. Hoewel dat geen probleem zou hoeven zijn, is een van de afslagen richting onze tenen zodra we op de tuinstoelen zitten. Blijkbaar smaken we erg lekker want ze nemen graag een hapje. Dat is niet de bedoeling. Na een mislukte poging om mierenlok potjes in te zetten, was het dus tijd voor grof geschut. Zoals vaker, bleef het na een paar berichtjes met een lokaal bedrijfje dagen stil, dus ook zij kregen een telefoontje op Herinneringsdag.
Naast deze kleine kruipers, vinden de vliegende varianten ons ook smaakvol. Zeker in de regenmaanden zoemen een hoop muggen via de open ramen en deuren het huis in. Vermoedelijk hebben we zelf ook bijgedragen aan hun voorplanting dankzij het stilstaande water in onze regentonnen, dus die hebben sinds kort wél een deksel. Hoewel dat zou moeten schelen, hebben we ook besloten om wat raamhorren in te laten bouwen. Deze beste meneer is afgelopen dinsdag langsgekomen om alle maten op te nemen, dus ik ben benieuwd wanneer we iets horen. Wellicht dat Herinneringsdag een maandelijks terugkerend feestje wordt!
Vóór de camera
Zodra er maar een beetje golven te vinden zijn aan de zuidkust, gooi ik m’n surfplank in de auto (welke overigens op de centimeter door de kofferbak over een horizontale bijrijdersstoel past) om een uurtje of twee te surfen. Het is naast m’n grootste hobby ook momenteel m’n enige vorm van sport, dus ik probeer zo’n drie a vier keer per week te gaan om een beetje in vorm te blijven. Een paar weken terug was ik mij op de parkeerplaats bij Praia de Porto do Mos aan het omkleden bij de auto toen er een groep van 9 Nederlandse dames uitgerust met 12+ fotocamera’s voorbijliep. Ik moet eruit gezien hebben alsof ik hier vaker kwam, want ze stopten om te vragen of ik wat goede plekjes wist voor een zonsopgang photoshoot. Als inwoner van dit gebied & hobbyfotograaf, ben ik best bekend met de omgeving dus gaf ik ze wat tips voor leuke plekjes bij de Ponta da Piedade. Daarna kwam de voorzichtige vraag of ik misschien model wilde staan voor een zonsopgang shoot, aangezien hun model afgezegd had. Ze waren portretfotograven uit Friesland en als vriendinnen op een zelf georganiseerde groepsreis door de Algarve aan het reizen. Tja, wat moet je zeggen als een groep dames dit vraagt?
Dus ik de volgende dag om 06:40 op om stipt 07:00 in m’n wetsuit met board te poseren op het strand. Totaal niet ongemakkelijk… Gelukkig was het vroeg waardoor er bijna geen andere mensen op het strand liepen. Het vroege opstaan werd beloond, want de lage zon en de ochtendmist leverde mooie silhouette plaatjes op met prachtige kleuren. Van binnen moest ik wel lachen om de situatie, want ik stond daar met m’n 7 voet surfboard terwijl de golven amper kniehoogte waren. Na zo’n anderhalf uur buik inhouden foto’s maken met alle camera’s en drones, werd ik vriendelijk bedankt en zou ik de foto’s in de loop van de dagen ontvangen per email. Ondertussen stonden de volgende modellen al klaar voor een gezins-fotoshoot. Het was leuk om eens aan de andere kant van de camera te staan, maar een modellen-carriere sla ik denk ik over.
