In Nederlanders in de Algarve interview ik landgenoten die net als ik het polderleven verruild hebben voor de Praias. Wat heeft ze hierheen gebracht en leidde tot de beslissing om Holland te verruilen voor de Algarve? Met deze inspirerende verhalen hoop ik anderen die hetzelfde overwegen een laatste zetje te kunnen geven om een dergelijk avontuur aan te gaan.
Dit eerste interview is met Tika Spijkerman. 29 jaren jong en freelancing data strategist, voorheen werkende bij Google en auteur van haar eigen net uitgekomen boek getiteld Levenslust. Hierin vertelt ze over haar ervaringen als vrouwelijk solo reiziger terwijl ze volledig op afstand werkt vanuit verschillende plaatsen, waaronder haar campervan. Met het boek hoopt ze anderen te inspireren en bovendien staat het boek vol met tips voor verborgen juweeltjes in Zuid-Europa.
Introductie
Nog voor ik de kans krijg om de deurbel in te drukken, opent de voordeur van het lichtjes geel geverfde hoekhuis. ‘Ik hoorde je al aankomen!‘, zegt een lachende Tika Spijkerman. Blijkbaar is het gepruttel van de uitlaat van mijn kleine azuurblauwe Peugeotje een herkenbaar geluid voor dier én mens. De zwart grijze Australian cattle dog van mijn vriendin staat bij thuiskomst ook altijd al met haar neus door de spijlen van het hek al kwispelend naar mij te turen nog voor ik de auto geparkeerd heb.
In het gangetje vanaf de voordeur naar de straat leunt een blauwe fiets tegen de muur. Een straatbeeld waar in Nederland niemand naar omkijkt, maar mij hier een glimlach op m’n gezicht tovert. ‘Echt een Hollander‘, dacht ik gniffelend. Hier in de Algarve zie je, op groepjes toeristen die een mountain bike tour aan het doen zijn na, niet veel fietsers. Naast dat fietspaden non-existent zijn waardoor je onderweg naar een volgend dorp ingehaald wordt door voorbij scheurende auto’s, is het hier aan de kust ook vermoeiend heuvelachtig. We stappen in en al pratend over gebruikelijke onderwerpen zoals surf en toekomstige reisplannen, rijden we vanuit Luz door het binnenland richting het volgende dorpje Salema. Een tijdje terug vierde Tika haar 29e verjaardag en met onze vakanties voor de deur, werd het hoog tijd om mijn verjaardagscadeau aan haar eindelijk te verzilveren: lunch bij mijn favoriete sushi restaurant. Aangezien ik al langere tijd speelde met het idee om verhalen van Nederlanders in de Algarve vast te leggen en te delen, vond ik dit de ideale setting om onder het genot van smaakvolle sushi haar een paar vragen te stellen.
Tijdens de voorbereiding voor dit gesprek, realiseerde ik mij dat ondanks dat we elkaar al bijna driekwart jaar kennen, we in eerdere gesprekken eigenlijk nooit dieper zijn gegaan dan actualiteiten en waar we die dag de beste surf golven kunnen vinden. Ik denk niet dat het desinteresse is, maar simpelweg omdat we hier zoveel meer in het nu leven, waardoor we niet toekomen aan het praten over ons verleden.
Op het kladblok van het restaurant schrijven we al watertandend de nummers op van de gerechten die we willen en terwijl we wachten op de eerste gang, start ik de geluidsopname van mijn ‘professionele audio recorder’ (telefoon).
Zou je kunnen vertellen in wat voor omgeving je bent opgegroeid? Hoe zag je jeugd eruit en welke opleiding heb je gevolgd? Ofwel, wat waren de eerste stappen van Tika?
‘De eerste stappen van Tika’, zegt ze lachend. ‘Ik ben geboren op 17 mei 1993 in Meppel, een klein stadje in het Noorden van Nederland. Daar liep alles eigenlijk heel erg soepel. Ik deed daar al sinds ik jong was veel paardrijden, ging gewoon naar school en alles ging zoals het ”zou moeten gaan”, zeg maar. Grote vriendinnengroep, toptijd op mijn middelbare school, studie ging goed. Ik was slim, ging naar het VWO, dus eigenlijk alles gedaan zoals “het hoorde”. Op die manier ben ik opgegroeid. Moederskindje, een goede band met mijn familie. Ik heb een opleiding informatie en communicatiewetenschappen in Groningen gevolgd en heb vervolgens in Amsterdam een master onderwijskunde gedaan.’
Van informatie en communicatiewetenschappen naar een master onderwijskunde? Die stap hoor je niet vaak. Waarom heb je die switch gemaakt?
‘Informatie en communicatiewetenschappen vond ik interessant, maar ik had altijd al een hele grote interesse in het motiveren van anderen. Ik kwam er tijdens de eerste opleiding achter dat er iets te veel focus lag op het manipuleren van anderen, terwijl in het onderwijs je het beste uit een kind kan halen en hen kan helpen met passies en motivatie te ontwikkelen, zodat een kind de beste versie van zichzelf kan worden. Dat vond ik een heel mooi idee.‘
Speelde je in die tijd al met het idee om richting het buitenland te gaan? Wat was voor jou het kantelpunt dat je verder bent gaan kijken dan Nederland?
‘Tot op dit punt in mijn leven ging alles volgens ”het boekje” en was ik een echt familiemens. Ik was veel bij mijn ouders en vriendinnen. Totdat er op mijn 23e drie momenten in één jaar plaatsvonden die mij heel erg hebben veranderd. Ik benoem dit in het boek, maar ik wilde niet dat het te zwaar zou worden en dat je bij het lezen er negatieve gevoelens bij krijgt. Mijn leven is heel mooi en ik ben heel gelukkig en ik wil dat het boek op die manier gelezen kan worden – op een luchtige manier. Maar het is wel belangrijk om te begrijpen wat mij gevormd heeft.
Als eerste was het feit dat ik een tijd lang heel erg actief ben geweest met afvallen. Ik heb in één jaar 15 kilo verloren omdat ik veel discipline heb, maar in bepaalde dingen kan doorschieten. Op een gegeven moment zegt je lichaam dan ‘nee’. Mijn energie was nergens meer te vinden. Ik heb toen sessies met een diëtist gehad om hierover te praten en dat hielp zo ontzettend erg waardoor ik mij realiseerde: wat heb ik mezelf aangedaan? Mijn zus heeft een tatoeage, en ook al ben ik zelf helemaal niet van de tattoos, deze grijpt mij heel erg aan. ”Never a failure, always a lesson” – en daar geloof ik ook heel erg in. Je kan eigenlijk niet falen, als je ervan geleerd hebt.
Het tweede punt dat mij heel erg heeft veranderd, is dat mijn relatie van dat moment niet goed voor mij was en dat het een enorme last op mijn schouders legde. Ik voelde dat ik daar mee moest stoppen. Die drie jaar lange relatie heb ik toen verbroken en ik voelde wederom een enorme last van mijn schouders vallen.
De derde situatie was er een waar ik niet direct beter van werd: Mijn moeder werd ziek – kanker. Dat was heel zwaar, maar doordat ik die andere twee ervaringen had meegemaakt, voelde ik dat ik dat aan kon. Ik dacht toen: ik ben sterk genoeg om er voor haar te zijn, mijn familie en no matter what, ik ga deze “uitdaging” aan met volle kracht en overtuiging. Wat er ook nodig is, ik ga er zijn voor de mensen in deze situatie, voornamelijk mijn moeder. Nadat ze overleed ontstond er een vlam in mij. In plaats van een rouwproces door te gaan voelde ik, dit is mijn moment. Zij kon niet meer maar ik kan nog wel, dus ik ga de wijde wereld in en er het allerbeste van maken. Toen heb ik ervoor gekozen om te gaan reizen. Het klinkt misschien cliché, maar het leven is te kort en je moet er een feestje van maken. En ik heb met mijn eigen ogen gezien dat het leven kan kort zijn. Mijn moeder was 50. Er is zoveel moois om te zien en doen en zij wilde nog verder, maar haar lichaam kom niet meer. Toen ben ik gaan reizen.
Door deze ervaringen heb ik bepaalde levenslessen geleerd. Er was geen falen meer. Het gevoel in mij zei: je moet iets doen met deze kracht en energie. En dat was de wereld ontdekken, reizen, in mijn eentje. Ik was niet meer bang om te falen.’
Ben je sindsdien non-stop aan het reizen?
‘Ik ben nooit meer teruggekomen naar Nederland. Weleens voor twee/drie weken of een paar maanden, maar in principe ben ik blijven reizen. Na maanden in Indonesië, Australië en Sri Lanka kreeg ik het aanbod om modellenwerk te gaan doen in Europese steden. Ik had toen toch nog geen vaste baan en dit was iets dat ik verder wilde ontdekken, dus toen ben ik meteen naar Athene gegaan om daar een paar maanden lang aan een portfolio te werken.
Eenmaal daar merkte ik echter dat modellenwerk niet echt mijn ding was en ik wilde mijzelf wel professioneel blijven ontwikkelen zodat ik geen heel groot gat op mijn CV had staan. Daar dacht ik toen nog heel erg aan: “oh, een gat in mijn CV, dat is niet goed voor mijn carrière”. Toen ben ik gaan leren coderen vanuit mijn modellenkamertje op een oude laptop. Mijn idee was dat als ik een website kon maken, ik overal vandaan kan werken, zoals een eilandje. Vervolgens heb ik mijn CV gepubliceerd op een platform voor werk buiten je eigen land, maar in je eigen taal. Een dag later kreeg ik al een telefoontje van een recruiter: Tika, ik heb een baan die heel goed bij jou past en het is in… (op dit moment hoop ik op Spanje, Frankrijk of iets anders zonnigs) .. Ierland! Ik dacht toen: oh shit, Ierland?! Daar heb ik nog nooit over nagedacht, wil ik dat wel? Maar het was een technische baan bij Google, waarin ik javascript verder zou kunnen leren en dat was goed voor mijn carrière. Nog geen twee weken later stond ik met mijn koffer in Dublin en daar ben ik best wel gesetteld geweest voor 3,5 jaar.
Tijdens de pandemie ben ik terug naar Nederland gegaan, maar daar kon ik mij niet meer mezelf of thuis voelen. Dus na 2 maanden dacht ik: ik moet weer op pad en heb ik aan mijn vader gevraagd of ik met zijn camper weg mocht. Zodoende ben ik met het “vanlife” gestart, terwijl ik bleef werken voor Google.’
Op welk punt kwam de Algarve in jouw vizier?
‘Ik had als doel bestemming Spanje en vanaf daar zou ik dan rustig gaan kijken waar ik heen wilde gaan. Eenmaal daar kreeg ik een bericht van een vriendin die ook voor Google werkte. Ze wilde in Lissabon met een groep collega’s een villa huren en op afstand gaan werken. Ik dacht toen: why not, ik kan toch overal vandaan werken dus waarom zou ik dan niet daarheen gaan en met leuke mensen in een villa gaan zitten. Nou ja, naast de villa – ik parkeerde de camper naast het huis zodat ik van hun warme douche gebruik kon maken, maar wel mijn eigen privacy had in de bus.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met de Algarve tijdens een korte roadtrip van een halve week. In Faro zag ik allemaal surfers in het water en dacht: hé wat vet. Ik voelde mij helemaal op mijn plek. Via via hoorde ik over meer mooie plekjes zoals Lagos, Sagres en dat het daar heel goed is voor campervans. Dat wilde ik zien. Ik heb toen een nachtje in Sagres geslapen. Tijdens die hele korte ervaring kon ik al goed zien hoe mooi de natuur daar was en er al een klein beetje verliefd op te worden. Een proevertje. Eenmaal terug in de villa in Lissabon ontstond de discussie: waar gaan we nu naar toe, want het begon koud te worden hier in het noorden. Het werd al snel duidelijk dat we naar de Algarve zouden gaan. We zijn toen met een hele groep vrienden naar Lagos verhuisd waar we een villa huurden. Vervolgens kwamen er nog meer vrienden van ons, dus kwam er nog een villa bij, en later nog een. Op een gegeven moment hadden we drie villa’s aan het strand en een hele community.’
Op welk punt dacht je: ik wil hier gaan settelen en een huis kopen? Je hebt een hoop gereisd en op verschillende plaatsen gewoond. Wat was de reden dat je specifiek hier in de Algarve wilde gaan wonen?
‘Mijn eerste trip door Portugal met de camper was genoeg om verliefd te worden op het land. De leefstijl qua surf, veel buiten zijn, de natuur, goed eten, niet te duur, weg van Portugal was ik direct. In december 2020 vertrok ik uit de gedeelde villa en ben ik naar Nederland gegaan omdat mijn zus zwanger was van haar eerste kind. Echter was het daar donker, koud, avondklok… Al snel ben ik naar Fuerteventura gegaan om te overwinteren, maar ik miste heel erg de connectiviteit met Europa en het rijden in mijn eigen busje. Ik ben toen de villa-groep gaan overtuigen om weer terug te gaan naar Portugal om dezelfde villa’s weer te huren voor de zomer van 2021. Dat lukte en eenmaal daar voelde het direct als thuiskomen.
We leefden weer met de groep in de villa. Ook al was leuk om weer met tien personen in een villa te wonen, op een gegeven moment gaat het toch wel kriebelen om iets voor jezelf te hebben. Dus ben ik gaan kijken of het überhaupt een optie was om een huis te kopen. Ik zag dat de markt aantrekkelijk was en de rente ook heel laag stond. Ik had wat gespaard en ben een paar huizen gaan bekijken. Het duurde niet lang of ik werd 100% verliefd op een huisje dat ik zag. Dat is het huis dat ik toen gekocht heb. Alles was mooi, alles was goed, en bovendien stond het in mijn favoriete dorpje. Op dat punt dacht ik, ik spring nu in het diepe. Het kan misgaan, maar ik denk dat dit een goede beslissing is dus ik ga er voor. Ik had op dat moment officieel nog een baan in Ierland, dus ik wist niet eens of ik überhaupt permanent in dat huis zou kunnen wonen. Volgens de regels zou ik namelijk terug moeten komen naar kantoor als de pandemie voorbij was. Maar ik dacht, als het nodig is kan het huis altijd nog verhuren.’
Dus de redenen voor jou om hier in de Algarve te settelen is de optelsom van het fijne klimaat, het natuurschoon en de mensen?
‘Ja, en de taal is voor mij ook een belangrijk punt, want iedereen spreekt hier wel wat Engels. Daardoor voel ik mij hier meer thuis dan in Spanje, omdat ik daar minder goed met de locals kon “connecten”, terwijl veel inwoners in de Algarve ook internationaal zijn of gewend zijn aan internationalen, waardoor iedereen wel Engels spreekt.’
Denk je dat je hier voor altijd zal blijven wonen?
‘Dat is moeilijk om te zeggen, want “altijd” is een hele lange tijd – nog zo’n 70 jaar. Maar op dit moment zou ik geen andere plek kunnen bedenken waar ik gelukkiger zou zijn dan hier. Ik ben hier op mijn gelukkigst en ik ga dat zeker nog wel tien jaar voelen denk ik. En wie weet, als ik tegen die tijd kinderen heb en ze bouwen hier iets op, zou het voor altijd kunnen zijn, maar dat ga ik dan wel zien.’
Zou je wat kunnen vertellen over waar je nu mee bezig bent? Je werkte voor Google, maar ondertussen heb je een boek uitgebracht. Hoe is dat tot stand gekomen?
‘Het boek ben ik begonnen te schrijven toen ik in 2020 met mijn vaders camper op pad ging. Toen werkte ik nog voor Google, maar ik had best veel vrije tijd, headspace en heel veel inspiratie. Vooral toen ik met de camper reisde merkte ik dat er een wereld van energie en inspiratie op mij af kwam. Ik had zoveel ideeën en zin in het leven en dat wilde ik delen met de wereld. Toen heb ik ervoor gekozen om te beginnen met schrijven. Als ik dan overdag in de auto reed, kreeg ik heel veel inspiratie dat ik vervolgens ‘s avonds op de camping kon opschrijven: wat ik die dag had gedaan, wat ik over mijzelf ontdekte. Bovendien vond ik het heel gezellig en cosy in de camper met mijn pen en papier.’
Echt pen en papier – of digitaal pen en papier?
‘Alles met echt pen en papier, want ik had na een werkdag geen zin om weer de laptop open te klappen. Het schrijven heeft best wel veel tijd gekost, omdat het dus met pen en papier was, maar ook omdat het afhankelijk was van inspiratie en tijd. Tijdens de camper trip had ik daar heel veel van, maar toen ik in de villa woonde had ik opeens veel minder vrije tijd en was ik altijd bezig met sociale activiteiten en heb ik niet meer zoveel aan mijn boek gewerkt. Maar toen ik vorig jaar tijdens mijn tweede trip weer verder ging met schrijven, had ik al mijn herinneringen van de eerste trip nog zo sterk in mijn geheugen. Ik was niks vergeten. Als ik het dan aan het schrijven was, voelde het alsof ik het avontuur voor de tweede keer beleefde. Daardoor had ik er heel erg veel plezier van om dat op te schrijven.
Als doel had ik gesteld om het na een jaar af te hebben, maar dat heeft uiteindelijk twee jaar geduurd. Ik heb anderhalve maand geleden mijn laatste woorden opgeschreven en ik was al begonnen met het uittypen, want ja, op een gegeven moment moet je het digitaal krijgen. Op dit moment ben ik druk bezig met het publiceren.‘
Wat wil je met het boek laten zien aan de lezers?
‘Ik wil laten zien dat het mogelijk is om 100% op afstand te werken en dat het zelfs vanuit een campervan kan – als je maar een internetverbinding hebt. Daarnaast wil laten zien dat solo reizen als vrouw een uitdaging kan zijn, maar het ook heel belangrijk kan zijn om jezelf te ontdekken. Ik heb door deze trip heel erg mijzelf ontdekt en wat mij het meest inspireert, activeert, motiveert en waar ik mij het meeste thuis voel. Die ontdekkingstocht die leg ik uit in mijn boek. Ik blik in mijn boek ook heel erg terug op mijn andere reizen, want al mijn ervaringen hangen samen met de uiteindelijke bestemming: mijzelf vinden. Ik ben nu op een punt gekomen waarbij ik kan zeggen: ik weet wie ik ben en hoe ik mijzelf gelukkig kan maken. Ik wil met mijn boek anderen helpen hun “tools” te ontdekken waarmee ze zichzelf gelukkig kunnen maken.‘
Denk je dat er een vervolg komt?
‘Ik denk het wel. Je bent nooit uitgeleerd en er is nog zoveel nieuws in de wereld om te ontdekken en ik wil graag anderen blijven inspireren met mijn verhalen. Ik ben soms een beetje stoutmoedig en maak grote stappen of beslissingen – iets wat andere mensen misschien niet zouden durven. Maar ik geloof dat als ik mijn ervaringen opschrijf, ik kan laten zien dat het oké is om soms uit je comfortzone te stappen. Het boek is voor mensen die dat laatste zetje nodig hebben en/of het leuk vinden om inspiratie te halen uit andermans verhalen. Ik raad het boek ook aan voor mensen die van plan zijn om met de camper op pad te gaan door Europa, want ik leg heel veel mooie bestemmingen uit waar je naar toe kan gaan.‘
Nu dat je hier in de Algarve woont, zijn er dingen die je mist uit Nederland? En als je even in Nederland bent, zijn er dan dingen waar je naar terug verlangt?
‘Ik mis heel erg mijn vader, zus, en het gezellige leven in mijn vaders huis, die daar samenwoont met zijn vriendin. Ik mis de warmte en het gemak om even langs te gaan om een glas wijn te drinken en te kletsen. Hier in de Algarve moet ik meer mijn eigen plan maken, zelf mensen leren kennen en actief bezig blijven. In Nederland laat ik de dag op mij af laten komen en spendeer ik tijd met familie. Hier heb ik echter meer het idee dat ik zelf vooruitga. Ik sta niet stil en word door alles geïnspireerd en leer interessante mensen kennen. Dat zijn een beetje de pro’s en con’s. Ook mis ik het dochtertje van mijn zus, die nu 2 is. Ik zie haar grote stappen niet en dat mis ik wel heel erg.
In de Algarve geniet ik van het buitenleven. Op elk moment van de dag iets leuks buiten te kunnen doen van een simpele wandeling aan het strand, tot surfen en paardrijden. Ik ben zoveel buiten hier en als ik in Nederland ben dan heb ik misschien een half uurtje frisse lucht ingeademd op een dag en dan is dat het.’
Hoe ziet jouw ideale vrije dag eruit in de Algarve?
‘Meestal begin ik rustig met een ontbijtje op m’n balkon met een boekje erbij. Wat ik heel veel doe hier in de Algarve is volleyballen op het strand. Dus zaterdagochtend rond een uur of 11 loop ik naar Praia da Luz en ontmoet daar een stuk of 20 digital nomads op het strand om te beachvolleyballen. Daarnaast vind ik het leuk om na afloop een kopje koffie of lunch te nemen en nog even na te praten met onze volleybal community. ‘s middags vind ik het heerlijk om mijzelf terug te trekken en tijd voor mijzelf te maken. Soms is dat in het water op een surfplank, soms is dat in bad. Een ideale zaterdagavond besteding is naar een live optreden te gaan. Er zijn heel veel goede bands in de Algarve en veel binnen en buiten venues en daar ga ik dan heen. Soms alleen, soms met vrienden. Als ik alleen ga dan maak ik vaak wel een praatje met de band. Met vrienden ga ik graag uit eten met een glas wijn erbij en meestal kom ik rond een uur of elf thuis en lig ik op tijd op bed.’
Merk je grote cultuurverschillen tussen Portugezen en Nederlanders?
‘Ik vind dit moeilijk om te beantwoorden, omdat in de Algarve de Portugese cultuur anders is dan in het noorden van het land. Daar is het nog echt authentiek Portugees waar mensen meer community feeling hebben. Er zijn bijna geen toeristen. Het draait daar meer om familie en samenkomen. Het is ook veel kouder, dus er wordt minder buiten geleefd en vermaak wordt meer gevonden in het binnen samenkomen met vrienden en familie. In de Algarve heb ik meer het idee dat het voornamelijk een expat community is waarin iedereen heel open en sociaal is, maar waar we eigenlijk veel minder Portugese mensen leren kennen.
Als ik denk aan de cultuur in de Algarve, denk ik aan uit eten en drinken gaan, op het strand leven, de surfcultuur. Dat hebben we volgens mij allemaal wel, zowel de Portugezen als de expats. Maar het is soms wel moeilijk om contact met ze te leggen en dat is denk ik omdat ze ons, expats, op een andere manier zien. Tijdens contactmomenten is het vaak om een dienst af te nemen in plaats van dat je elkaar echt wilt leren kennen. Ik heb wel wat Portugese vrienden die in barretjes werken, maar die zijn misschien wat meer verlegen, anders dan mensen die hier alleen of als koppel zijn gekomen en dan heel sociaal zijn. Ik denk dat de lokale Portugezen misschien al wat meer gesetteld zijn en daardoor minder geïnteresseerd om nieuwe vrienden te maken.‘
Wat zijn jouw ervaringen met de expat of digital nomad cultuur in de Algarve?
‘Er wordt hier door digital nomads en expats veel georganiseerd om nieuwe mensen te leren kennen: wijnproeverijen, danslessen, business meetups. Alles dat je kan bedenken wordt hier georganiseerd om mensen bij elkaar te brengen dat vind ik wel heel bijzonder. Ik heb op veel plekken gewoond en gereisd, maar ik denk dat de Algarve een van de meeste actieve plekken is waar gefocust wordt op het samenbrengen van expats. Je bent hier ook minder anoniem dan in een grote stad, wat ook helpt in het vormen van connecties. Ik heb een tijdje in Londen gezeten, maar als je daar niet actief met iemand afspreekt, zie je die persoon niet meer. Als ik hier op het strand loop, kom ik heel vaak dezelfde mensen tegen. Gisteren was ik op de markt en daar kwam ik 5 of 6 mensen tegen die ik de dag ervoor nog thuis heb gehad voor een etentje. We hadden niks met elkaar afgesproken maar we gingen toevallig op hetzelfde moment naar de markt, dus zijn we vervolgens met elkaar gaan lunchen. Zo bouw je hier sneller diepere connecties.‘
Als je vrienden overkrijgt die hier nog nooit geweest zijn, waar neem je ze mee naar toe?
‘Sowieso naar de westkust. Er een groot verschil tussen de zuid- en de westkust. De westkust voelt rauwer aan, pure natuur met hoge kliffen, golven, weinig bebouwing, geen grote huizen aan het strand. Het voelt zo puur en dat is helemaal mijn ding. Ik neem ze ook altijd mee naar livemuziek. Het liefste in een barretje ergens in the middle of nowhere waar het wat authentieker aanvoelt. Ik vind een strand als Praia das Furnas ook heel mooi. Daar heb ik mijn vader mee naar toegenomen. Het is een mooi lang strand, een beetje hippie. Je ziet daar wat van het campervan- en hippieleven, en ik neem ze graag mee naar een heerlijk visrestaurant aan het strand. Ook wil ik ze surfen laten zien, want dat hoort ook bij mij. En als er daarna nog tijd is ook een stukje countryside. Als je wat meer landinwaarts gaat, is het veel rustiger en daar heb je soms ook wel leukere restaurantjes die wat meer Portugees aanvoelen. Dat geeft ze dan meer het idee dat ze een ander deel van Portugal hebben gezien dan dat de meeste toeristen zien. Daarnaast vind ik Monchique ook heel leuk om naartoe te gaan om ze het “bergleven” te laten zien. Ponta Ruiva is ook een prachtig strand, daar komt bijna niemand en voelt het alsof je helemaal even weg ben uit de samenleving.’
Voor de mensen die denken: dit leven spreekt mij ook wel aan, wat voor advies zou je ze willen geven? Wat zou een eerste stap kunnen zijn?
‘Een eerste stap is misschien om een aanknooppunt te zoeken. Als je bijvoorbeeld al iemand in de regio kent, zou het kunnen helpen om eens met die persoon te bellen over het leven daar. Zo belde bijvoorbeeld destijds een vriend van mij. Hij speelde al langer met het idee om hierheen te komen, maar wist het nog niet zeker. Ik heb hem verteld waarom ik van de Algarve hou en toen hij mij hoorde zeggen dat we heel veel beachvolleybal spelen dacht hij oké, daar moet ik ook heen. Sindsdien is hij gebleven. Als de Algarve iets te bieden heeft waarvan je denkt: dit sluit bij mij aan, dan is het waarschijnlijk een plek die jou gelukkig zal maken. En dat soort tips kan je dus krijgen van mensen die er al zitten. Ken je niemand die in de Algarve woont, kunnen ze altijd naar David schrijven, haha. Of boek een korte vakantie. Je hebt niks te verliezen en misschien word ook jij verliefd en blijf je misschien veel langer dan je in eerste instantie gedacht had.’
Tika vertelt meer over haar reizen en ervaringen die geleid hebben tot het settelen in de Algarve in haar boek Levenslust. Deze is verkrijgbaar op Bol.com en Amazon als E-book, paperback en hardcover.
Wil je meer interviews lezen van andere inspirerende Nederlanders in de Algarve? Meld je dan hieronder aan voor de nieuwsbrief en krijg direct een bericht wanneer er een nieuwe online gezet wordt!